Kościół filialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa

Kościół drewniany przeniesiony z Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa z ulicy Kunickiego w Lublinie. Został wzniesiony w latach 1933-1934 wg projektu architekta Tadeusza Witkowskiego przez majstra Jana Pożaka. Do budowy wykorzystano podkłady kolejowe. W 1985 r. został przeniesiony do Pilaszkowic, gdzie pełni rolę kościoła filialnego. Kościół drewniany, konstrukcji sumikowo – łątkowej. Prezbiterium nie wyodrębnione z nawy, zamknięte trójbocznie z dwoma ukośnie ustawionymi zakrystiami, krytymi dachami namiotowymi z kopułkami. Wieża konstrukcji słupowej od frontu, o ścianach zwężających się ku górze. Nadbudowana częściowo nad nawą z kruchtą w przyziemiu i poprzedzona gankiem z trójkątnym szczytem wspartym na sześciu kolumnach. Zwieńczona blaszanym hełmem baniastym z latarnią. Wejścia do wieży i zakrystii poprzedzone gankami. Dach jednokalenicowy, kryty blachą z ośmioboczną wieżyczką na sygnaturkę, zwieńczoną hełmem baniastym z latarnią. Stropy płaskie. Wnętrze kościoła jednoprzestrzenne. Nawa podzielona na cztery przęsła uformowane trzema wybiegającymi od ścian ostrołukami, nadającymi  otwartej przestrzeni wnętrza charakter neogotycki. Chór muzyczny nadbudowany nad nawą z parapetem o prostej linii. Ściany wyłożone boazerią z ukośnie układanych desek o naturalnej barwie drewna. Wyposażenie, w tym ołtarz główny Serca Pana Jezusa z 1967 r., przeniesione wraz z kościołem, ołtarze boczne z 2003 r. Na wieży umieszczony został 230-kilogramowy dzwon "Józef" ufundowany z racji 25-lecia Pontyfikatu Papieża Jana Pawła II. Kościół wpisany do rejestru zabytków.